De opkomst van Arganolie van lokale hulpbron tot wereldwijde sensatie gebeurde niet van de ene op de andere dag. Het duurde eeuwen voordat het "vloeibare goud", de "nieuwe olijfolie" werd voor fijnproevers en de nieuwste hype van de cosmetica-industrie, mede dankzij vrouwen die hun technieken door de eeuwen heen hebben geperfectioneerd en een vrouwelijke wetenschapper die vastberaden,een industriebouwer werd, om het milieu te beschermen.
De amberkleurige olie is afkomstig van de Haha-kust van Marokko en is afgeleid van de vrucht van de inheemse Arganboom ( Argania Spinosa ). Sinds minstens 600 vGT vertrouwden de Feniciërs op de olie voor genezing en schoonheid. En sindsdien is het leven in die uithoek van de wereld, met name voor de Noord-Afrikaanse Berbers, diep verbonden met de diepe wortels van de boom.
Het hout en fruit van de Argan-noot worden respectievelijk gebruikt voor brandhout en veevoer, terwijl de pit wordt omgezet in een olie die wordt gebruikt als een behandeling voor huidaandoeningen, een schoonheidshulpmiddel en een pindakaasachtige pasta die vaak met brood wordt gegeten.
Maar ze hadden een beetje hulp om het proces op gang te brengen - van boomklimmende geiten. Altijd op zoek naar de volgende maaltijd, sprongen geiten op takken om de arganvrucht te eten en vervolgens de noten te verdrijven.
Nadat de noten uit de uitwerpselen van de geiten waren gehaald, begon het kraken van de schelpen met een techniek die eeuwenlang onder de knie was en van generatie op generatie werd doorgegeven. Malen, persen en roosteren (wanneer gebruikt voor culinaire doeleinden) completeren het moeizame proces om één liter olie te produceren - van ongeveer 250 pond fruit, die slechts 4 kilogram van de pit produceert.
Al in de 16e eeuw werden er pogingen ondernomen om Arganolie op de Europese markten te introduceren, maar de grondstof kwam nooit van de grond. In de 20e eeuw begonnen steeds meer boeren oude arganbossen te kappen om sinaasappels, tomaten en andere gewassen te planten die als waardevoller werden beschouwd.
Toen kwamen Nationale en Internationale organisaties tussenbeide en begonnen actie te ondernemen om de trend te keren en de teelt te bevorderen, waaronder UNESCO, die de biosfeer die de boom thuis noemt in 1998 onder bescherming plaatste.
Ook hoopte de in Marokko wonende wetenschapsprofessor en onderzoeker Zoubida Charrouf de gewassen te beschermen. Ze voerde aan dat de arganboom een "groen gordijn" was, van vitaal belang om de Sahara op afstand te houden. En ze wist dat als de regio economisch voordeel zou kunnen halen uit de olie, de vraag naar het planten en onderhouden van gezonde bomen ook zou toenemen.
Haar team aan de Mohammed V Universiteit deed onderzoek dat de antioxidantrijke eigenschappen van de olie bevestigde en pionierde methoden om de kwaliteit en productie te verhogen. Toen, in 1996, richtte Charruof coöperaties op voor de productie van olie. De Marokkaanse regering nam al snel het initiatief over en lanceerde een initiatief om de productie te verhogen, en in 2009 vroeg arganolie een beschermde geografische aanduiding (BGA) aan, het eerste product van een Afrikaanse natie met zo'n eer.
Hoewel de methodologie en het proces sterk verschillen tussen producenten. Noemen de meesten, de mogelijkheid om Marokkaanse vrouwen te ondersteunen als een belangrijke motivator. Charrouf is zelfs van mening dat coops hebben bijgedragen aan een veranderde houding ten opzichte van vrouwen op het platteland die buitenshuis werken en onderwijs krijgen.
Toen arganolie buiten Marokko aan populariteit won, veranderde de productie. Meer en meer wordt de stap van de geiten overgeslagen ten gunste van het direct plukken van het fruit van de boom.
Tegenwoordig wordt Arganolie steeds vaker mechanisch geperst, omdat dit proces sneller verloopt en de houdbaarheid van Arganolie verbetert. Belangrijk is dat bij het mechanisch persen geen oplosmiddel of hitte gebruikt wordt.
Bij de Arganolie van the Argan Farmer gebeurt dit laatste zeker niet. Het wordt koud geperst waardoor er zo min mogelijk voedingsstoffen verloren gaan. Dat betekent wel dat er meer arganpitten nodig zijn om dezelfde hoeveelheid Arganolie te verkrijgen, dit verklaart mede de hogere prijs van Argan olie van the Argan Farmer.
De veranderingen hebben ertoe bijgedragen dat arganolie de duurste eetbare olie ter wereld is, met een verkoopprijs van $ 300 per liter en rijkdom aan gezinnen die toegang hebben tot Arganbomen. Ook het toerisme is tot bloei gekomen. In de populaire badplaats Essaouira en het omliggende platteland staan overal borden voor vrouwenhokken en kraampjes met potjes gezichtscrème en flesjes shampoo. Vandaag de dag verdienen naar schatting 5000 vrouwen een leefbaar loon in deze coöperaties. En hoewel bepaalde delen van het proces zijn gemoderniseerd, is er één element dat niet is veranderd: de sterren van het verhaal van arganolie. Om het vloeibare goud in de schelpen te beschermen, kraken groepen vrouwen nog steeds de harde noot, met de hand, zittend bij elkaar en met stenen als gereedschap